#5

Dotarło do mnie, że wszystko ma sens. Gdy w coś wkładamy całe swoje serce, gdy staramy się coś osiągnąć, najgorszą rzeczą by była rezygnacja z tego wszystkiego. Poddać się i przestać walczyć o coś, co stworzyło moją całość? Zburzyć harmonijną jedność i pozwolić rzeczywistości wpaść w wir otchłani, porywając wszystkie marzenia i rozrywając je na miliony kawałków? Sorry, ale y'ym. Życie nie raz wystawia mnie na próbę, podkładając mi pod nogi kłody, podcinając mnie, usypując górki na mojej drodze. Jednak uparcie brnę przed siebie, a gdy przychodzi chwila zwątpienia, ból, strach przed kolejną porażką, bądź łzy w oczach z powodu kolejnych rozwianych marzeń, nadzieja do mnie powraca, otulając moje kruche serce i dodając sił, by pomimo przeciwności losu iść dalej. Nie zatrzymywać się. Nie poddawać się. Jak to mówią: jesteśmy kowalami własnego losu. Od nas tak naprawdę zależy, czy kolejny dzień będzie równoznaczny z kolejną porażką, czy jednak będzie to dzień przepełniony pozytywną energią oraz ustaniem w końcu na własnych nogach i kontynuacji wędrówki ku szczęściu. Przychodzą jednak momenty w naszym szarym życiu, przepełnionym rutyną, w których chwila zwątpienia jest na tyle silna, że mogłoby się wydawać, że poddanie się jest jedynym rozsądnym wyjściem z tej sytuacji, by nie czuć już więcej bólu w sercu, by nadać sens naszemu życiu, który rzekomo straciliśmy gdzieś po drodze, dokonując wiele wyrzeczeń tylko po to, aby zrealizować marzenia. Dla mnie to absurd. Eden istnieje naprawdę. Eden jest tam, gdzie ludzki wzrok nie sięga, dostrzec go może tylko i wyłącznie serce, które ma w sobie ogrom nadziei, którą sami wypuszczamy, tworząc dziurę ozonową dla naszej przyszłości, burząc sobie schody do szczęścia. Czy chcemy, aby tak właśnie wyglądała nasza rzeczywistość? Rzeczywistość bez gruntu? Istnieje w ogóle coś takiego? Poddając się, tracimy grunt pod nogami. Walka o szczęście powinna trwać do końca. Zawieszenie broni jest zabronione.