piątek, 1 lutego 2013

#14

Słońce zaczęło wyłaniać się zza horyzontu, dając mi nowy dzień równoznaczny z kolejną dożylną dawką nadziei. Zegar wybija kolejne minuty mojego szarego życia, a ja siedzę nieruchomo i dławię się rutyną. Ogromne wrota prowadzące do mojego kruchego serca zostały zatrzaśnięte, a mój umysł zaśmiecony brudami z przeszłości. Czuję samotność dopadającą moje bezbronne ciało. Czuję lęk przed kolejnymi promieniami słonecznymi. Czuję jak ktoś zadaje mi serie ciosów i pozostawia bezsilną na środku pustej strefy realizmu. Dopada mnie cierpienie. Znajomy wróg. Moje ciało drży ze strachu, a nieprzyjaciel, wykorzystując moją chwilę słabości, dewastuje moją samotną duszę. Cierpienie znowu zaśmieca moją głowę setkami myśli, wycieńczając mnie. Wchłonięta przeze mnie dożylna dawka nadziei umiera, a moje nogi zaczynają się uginać pod ciężarem bólu. Następuje seria upadków, w wyniku czego moje ciało pokryte jest setkami zadrapań. Moja dusza rozpoczyna powolne wykrwawianie. Z braku sił na cokolwiek, zamykam oczy i wracam myślami do wspomnień. Potęga przeszłości przygniata moje serce, wyniszczając cząstkę istniejącego szczęścia. Krztuszę się powietrzem. Cierpienie przejmuje nade mną kontrolę. Moja dusza przestaje istnieć.

12 komentarzy:

  1. To co napisałaś jest piękne, mnie przynajmniej bardzo urzekło.
    Aż brak mi odpowiednich słów.

    OdpowiedzUsuń
  2. Wspaniała notka ... Samotność potrafi odebrać człowiekowi wszystko ... nadzieję, wiarę w lepsze jutro, wszelkie chęci do czegokolwiek ... Dodatkowo wspomnienia ... wspomnienia wspaniałych chwil, które teraz są tylko cieniem przeszłości, rysą w sercu ... To co kiedyś, może jeszcze nie tak dawno dawało man szczęście teraz sprawia ból i nie pozwala nam się podnieść ...
    Nie wiem co mam jeszcze napisać ... genialnie piszesz
    Dziękuję że do mnie zajrzałaś ;)
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  3. Genialnie napisane. Zastanawiam się co sensownego napisać, ale brak mi słów :)

    OdpowiedzUsuń
  4. świetne<3
    uczycia sa to oznaki slabosci a ludzie to wykarzystuja;)
    rowniez obserwuje

    OdpowiedzUsuń
  5. Bardzo prawdziwe... Czuję się podobnie. Przeraża mnie to czasami ale taka już jestem.

    www.makefashioneasy.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  6. Dziękuję za komentarz! Bardzo ciekawy. Świetne przemyślenie z którym w pełni się zgadzam

    OdpowiedzUsuń
  7. Poczekaj do wiosny. Zobaczysz, że cierpienie i samotność odejdą:)

    ja ważyłam 53, teraz mam 51:)

    OdpowiedzUsuń
  8. Tez tak się czasem czuje :/ Świetny blog :) + zapraszam do mnie http://zjednoczona.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  9. zawsze myslalam, ze takie mysli :) to trzeba umiec pisac a ja chyba nie nadaje sie do tego kazdy ma to cos i poryw do czegos innego:)
    obserwuje ;)

    OdpowiedzUsuń

dziękuję ♥

na pewno się odwdzięczę ♥